Πρώτη φορά που επισκέπτομαι την Ισπανία. Χάνεται τέτοια ευκαιρία; Η Ζωή σπουδάζει με το πρόγραμμα του Erasmus στη Γρανάδα, τέλεια επιλογή για φοιτητή. Ιδανικό μέρος μιας και συνδυάζει ομορφιά, ιστορία και φιλόξενο κόσμο.
Λίγα λόγια για τη Γρανάδα
Τον 8ο αιώνα, η κατάληψη της Γρανάδας από τους Άραβες ήταν καθοριστική. Η πόλη γνώρισε μεγάλη ακμή και αποτέλεσε μεγάλο εμπορικό και πνευματικό κέντρο. Όταν τα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης άρχισαν να διαλύουν τα αραβικά βασίλεια της χώρας, πολλοί άραβες βρήκαν καταφύγιο στη Γρανάδα, το τελευταίο προπύργιό τους. Τελικά, εκδιώχθηκαν και από εκεί, αλλά πριν από αυτό κατάφεραν να χαράξουν το όνομα τους και δεν το άφησαν να ξεχαστεί.
Ένα μεγάλο μέρος στα ψηλά της πόλης κατοικείται από Άραβες, εκεί όπου και διατηρούν την αγορά τους. Εκεί πουλούν ακόμα την πραμάτεια τους. Κατεβαίνοντας προς τα εκεί νιώθεις λες και βαδίζεις σε ένα άλλο κόσμο. Αραβικά αντικείμενα, αραβικές μουσικές. Ομορφιά παντού! Κυριαρχεί η απόχρωση του ξεθωριασμένου κίτρινου. Αυτό, παρέα με το γκρι και το καφέ, χρωματίζουν την πόλη και όλα μαζί δένουν αρμονικά με το πράσινο της φύσης.
Ακόμα και μέσα στο κέντρο μπορεί άνετα κανείς να δει δέντρα στις πλατείες, πράσινο γύρω από τα συντριβάνια και αν περπατήσει λίγο ακόμα, θα δει το ποταμάκι που ακολουθώντας το φτάνεις στην Αλάμπρα, παλάτι και φρούριο των Μαυριτανών μοναρχών πάνω στο λόφο στο νοτιοανατολικό όριο της πόλης. Πανέμορφες επαύλεις, αληθινά στολίδια μέσα στους καταπράσινους κήπους με τα χρωματιστά λουλούδια. Η θέα μαγική. Από τα μπαλκόνια τους θαυμάζεις όλη την πόλη και νιώθεις όλο και πιο ευλογημένος που έχεις την τιμή να δεις από κοντά αυτό το μεγαλείο.
Κατεβαίνοντας πάλι στο κέντρο της πόλης και τριγυρίζοντας στα στενά, συνειδητοποιείς πόσο απρόσμενα ποιοτική μπορεί να είναι η ζωή μέσα σε μια πόλη, όταν οι άνθρωποι τη σέβονται. Ακόμα και τα φανάρια στους δρόμους ήταν στολισμένα με λουλούδια, μωβ και άσπρα!
Από το αεροδρόμιο κιόλας μου φανερώθηκε η Ισπανική κουλτούρα. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω τους Ισπανούς με μια λέξη θα τους έλεγα “αυθόρμητους”. Και ενώ πίστευα ότι στους δημόσιους χώρους οι Έλληνες είναι οι πιο φασαρτζήδες, διαψεύστηκα και πάλι! Και οι Ισπανοί δεν πάνε πίσω!
Το βραδινό στέκι ήταν η “ταβέρνα” μια μικρή χαριτωμένη μπυραρία, χαλαρού στυλ. Ζωγραφιές με έντονα χρώματα στόλιζαν τους τοίχους, ενώ για καθίσματα είχαμε βαρέλια. Όλα αυτά παρέα με το έντονο ελληνικό στοιχείο ήταν αρκετά για να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας. Από την είσοδο κιόλας στο μαγαζί ακούγοντας το “γεια σας” ένιωσα οικεία. Το 98% του μαγαζιού (ακρίβεια όχι αστεία) ήταν Έλληνες, ενώ το υπόλοιπο 2% Ισπανοί (μαζί και ο μπάρμαν – μαγαζάτορας).
Η Γρανάδα μαγεύει τον επισκέπτη της και τον σαγηνεύει. Μικρή η πόλη, μα θαυματουργή. Τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τις μεγαλουπόλεις της Ισπανίας.
Η αγορά της μπορεί να είναι προσιτή.
Μπορείς για παράδειγμα να πιεις Cafè Lecce με 1€ και μαζί να απολαύσεις τάρτες σοκολάτας, αμυγδάλων-κανέλας, μηλόπιτα και διάφορα άλλα γλυκίσματα. Το παραδοσιακά γλυκό της Ισπανίας είναι τα Churros (φαντάσου τα σαν μακρόστενους λουκουμάδες – αλλά πιο κρατσανιστούς). Μη παραλείψεις φυσικά να τα βουτήξεις σε ρόφημα ζεστής σοκολάτας. Μπορείς να τα συνδυάσεις και με ζάχαρη ή μέλι, αλλά η σοκολάτα είναι πιο αντιπροσωπευτική.
Αν θέλεις το βράδυ να πας για μια μπύρα ή ένα κρασί, θα πάρεις δωράκι ένα tapas, δηλαδή μικρές μερίδες, συνήθως κρέατος. Σε ένα στενό, όμως, ανακαλύψαμε tapas για χορτοφάγους.
Γρανάδα, πόλη ονειρική! Αν δεν επισκεφθείτε τους κήπους της Αλάμπρα, είναι σαν να μην έχετε δει τίποτα. Χαθείτε στα δρομάκια των κήπων της και θα νιώσετε ότι βρίσκεστε σε μια άλλη εποχή! Μπορεί οι επαύλεις να μην είναι φτιαγμένες από ζάχαρη άλλα θα σας αφήσουν μια γεύση τόσο γλυκιά, που σίγουρα μετά θα χρειαστεί να περάσετε μια βόλτα από τα νερά του ποταμού Darro για να ξεδιψάσετε.
Από τη Στεφανία Φίσκα
Δείτε επίσης:
