Επιστρέφοντας στην κανονικότητα του ελληνικού καλοκαιριού, αποφασίσαμε να πλεύσουμε στη θάλασσα των Κυκλάδων και των Δωδεκάνησων παρέα μ’ ένα καταμαράν.
Το καταμαράν είναι σαν ιστιοπλοϊκό με τη διαμόρφωση πλοίου. Μεγαλύτερο και πιο άνετο για ξεκούραστα ταξίδια, αν βέβαια και η θάλασσα είναι ήρεμη. Εξοπλισμένο με τέσσερις καμπίνες η κάθε μία με το μπάνιο της και άλλες δύο για το πλήρωμα, με κουζίνα, εσωτερικό και εξωτερικό σαλόνι. Προσωπικά πιστεύω ότι το καλύτερο σημείο για να απολαμβάνεις το τοπίο και να ξεκουράζεσαι είναι το δίχτυ που βρίσκεται στην πρύμνη του.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά. Η αναχώρησή μας είχε προγραμματισθεί από τη Μύκονο. Γι’ αυτόν το λόγο ταξιδέψαμε ως την Αθήνα κι από εκεί πήραμε πλοίο. Φτάνοντας στη Μύκονο και αντικρίζοντας την για πρώτη φορά είδα ένα νησί με ελάχιστη βλάστηση και τα χαρακτηριστικά άσπρα σπιτάκια να στολίζουν τους λόφους της.
Κατευθυνθήκαμε προς τη Μαρίνα Τούρλου, όπου και μας περίμενε ο skipper με το σκάφος μας. Η περιοχή εκεί διαθέτει καταστήματα με καφέ, σούπερ μάρκετ και fast food με είδη σε λογικές τιμές. Έχοντας προμηθευτεί τα απαραίτητα για τη διαβίωση στο σκάφος (φαγητά για όλη την ημέρα) ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με πρώτη στάση τη Ρήνεια της Μυκόνου.
Ρήνεια
Η Ρήνεια, μια μικρή νησίδα μεταξύ Μυκόνου και Δήλου, αποτελεί ένα μικρό διαμάντι των Κυκλάδων. Ακατοίκητο νησί με ελάχιστη βλάστηση προσφέρει μοναδική ηρεμία για το μεσημεριανό μπάνιο.
Παρέα με τα ψαροκάικα, αράξαμε στα σμαραγδί νερά της και απολαύσαμε το τοπίο. Προετοιμασμένοι κατάλληλα για τους άγνωστους βυθούς με βατραχοπέδιλα, μπορέσαμε να κολυμπήσουμε μέχρι την ακτή, καθώς μετά από ένα σημείο ο βυθός ήταν βραχώδης και γεμάτος αχινούς. Το πρώτο γεύμα πάνω στο σκάφος ήταν και το πιο απολαυστικό, αφού όπως λένε η θάλασσα σου ανοίγει την όρεξη. Ατενίζοντας τον ορίζοντα παρέα με το ηλιοβασίλεμα και το φεγγάρι, μείναμε το πρώτο μας βράδυ στον κόλπο που αγκυροβολήσαμε, ο οποίος ήταν και απάνεμος.
Δήλος
Το επόμενο πρωί αφού γευματίσαμε, πλεύσαμε προς τη Δήλο. Η Δήλος είναι ένα νησί-αρχαιολογικός χώρος. Δεν κατοικείται από ανθρώπους εκτός από αυτούς που εργάζονται εκεί. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα μέρη της αρχαιότητας, ως γενέτειρα του θεού Απόλλωνα και της θεάς Άρτεμης, αλλά και ως το μεγαλύτερο
εμπορικό κέντρο της τότε Ελλάδας.
Στο λιμανάκι που διαθέτει δε γινόταν να δέσει το σκάφος μας, γι’ αυτό μας άφησε στη στεριά και πήγε να ρίξει άγκυρα στο κατάλληλο μέρος. Το αντίτιμο του εισιτηρίου για την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο είναι 12 ευρώ το κανονικό και 6 ευρώ το μειωμένο. Υπάρχουν και συγκεκριμένες μέρες που προσφέρουν δωρεάν είσοδο. Όλο τον αρχαιολογικό χώρο μπορείς να τον ανακαλύψεις περπατώντας τον με τον χάρτη που σου προσφέρουν.
Tip: Να προμηθευτείτε νερό καθώς δεν υπάρχει μέρος για να αγοράσεις στο νησί.
Τα περισσότερα αξιοθέατα που συναντήσαμε ήταν χώροι που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες στην καθημερινότητά τους. Οικίες, όπως η χαρακτηριστική οικία των δελφινιών, στολισμένη με ψηφιδωτά στο πάτωμα, ιερά αφιερωμένα σε θεούς με το πιο ψηλό και μεγαλοπρεπές αυτό του Δία και της Αθηνάς, θέατρο χτισμένο με τον κλασσικό αμφιθεατρικό τρόπο και τέλος το πιο ξακουστό αξιοθέατο της Δήλου: αυτό των Λεόντων των Ναξίων.
Αφιερωμένοι από τους Ναξιούς στον Απόλλωνα βρίσκονται τοποθετημένοι από τη μία πλευρά του δρόμου που οδηγεί στο Ιερό. Οι αυθεντικοί ωστόσο βρίσκονται στο μουσείο για συντήρηση και έχουν αντικατασταθεί από πιστά αντίγραφα.
Καλό Λειβάδι- Μύκονος
Μετά την εξόρμησή μας στη Δήλο, πλεύσαμε προς την παραλία Καλό Λειβάδι της Μυκόνου. Τα νερά της ήταν καταγάλανα και ο αέρας σχετικά ήπιος. Κολυμπήσαμε μέχρι την ακτή και απολαύσαμε ένα καφέ στο beach bar που βρίσκεται στην παραλία της.
Επόμενή μας στάση ήταν η παραλία της Ψαρρού όμως λόγω του σφοδρού αέρα δε μπορούσαμε να μετακινηθούμε προς αυτήν, για αυτό πήγαμε στη Μαρίνα Τούρλου, όπου και διανυκτερεύσαμε. Καθώς επιστρέφαμε, πετύχαμε το πρώτο ηλιοβασίλεμα που φαινόταν ο ήλιος πάνω στο ιστιοπλοϊκό. Η θέα με τα χρώματά του ήταν μαγευτική. Πλήθος ιστιοπλοϊκών ήταν σταθμευμένα στη μαρίνα και τα κατάρτια «σφύριζαν» από τον αέρα.
Αφού ετοιμαστήκαμε, πήραμε το λεωφορείο από τη στάση που έχει δίπλα στη μαρίνα και κατευθυνθήκαμε προς το παλιό λιμάνι, όπου βρίσκεται το κέντρο της Μυκόνου. Περπατώντας στα βραδινά στενάκια της Μυκόνου, μας πληροφόρησαν ότι ήταν σχετικά άδεια σε σύγκριση με άλλες χρονιές λόγω της πανδημίας. Πληθώρα μαγαζιών με κοσμήματα, ρούχα ακόμα και στα πιο μικρά σοκάκια. Ο «Πόντος» της Μυκόνου, γνωστός για το γύρο και τα κρεατικά του, μας άφησε την καλύτερη εντύπωση. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας, και έχοντας χαθεί μερικές φορές, καταλήξαμε επιτέλους στους Ανεμόμυλους. Η βραδινή θέα με τα φώτα της Μικρής Βενετίας να στολίζουν το τοπίο, τα αστέρια στον ουρανό και τα έντονα κύματα της θάλασσας δημιουργούν μια απερίγραπτη αίσθηση.
Δονούσα
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε με μια περιήγηση στα νησιά των Δωδεκανήσων, αν θέλεις να μάθεις περισσότερα κάνε κλικ εδώ. Η Δονούσα, με τη σειρά της, ήταν αυτή που μας κράτησε συντροφιά στο τέλος του ταξιδιού μας.
Βρίσκεται κοντά στη Νάξο και την Αμοργό. Επισκεφθήκαμε την παραλία της «Καλοταρίτισσα», η οποία είναι γνωστή για το βραχώδες τοπίο με τις σκαλιστές σπηλιές της. Αυτό όμως που μας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το πόσο καθαρό ήταν το νερό του λιμανιού. Πολλοί ήταν αυτοί, μαζί με εμάς, που επέλεξαν την παραλία δίπλα σε αυτό για μπάνιο.
Αν και μικρό νησί, οι ταβέρνες ακμάζουν με όλα τα είδη κουζίνας. Η καθιερωμένη βόλτα για την αναγνώριση του νησιού αποκάλυψε μερικά σπίτια στην ανατολική πλευρά που θύμιζαν μεξικάνικη ταινία, καθώς είχαν έντονα χρώματα και χτισμένες “αψίδες”. Ο αέρας αυτού του νησιού είναι ιδιαίτερος και από τα λίγα που είδαμε είναι αγαπητός προορισμός από νέους για εναλλακτικό τουρισμό.
Το ταξίδι μας κάπου εδώ έφτασε στο τέλος του. Αφήσαμε το σκάφος πίσω στη Μύκονο και πήραμε το δρόμο του γυρισμού με τις αναμνήσεις μας .Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, οι ομορφιές όμως που κρύβει η Ελλάδα μας ποτέ.
Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι.
– Αλμπέρ Καμύ, ‘Το καλοκαίρι’
Από την Ζένια Νταούκα
Διαβάστε επίσης:
