Σαχάρα: ίσως και η πιο διάσημη έρημος στον κόσμο! Όνειρο ζωής να μπορέσω να μείνω εκεί, έστω και για λίγο. Και έμεινα για 3 ολόκληρες εβδομάδες. Σ’ ένα χωριό στην έρημο του Μαρόκου! Πάμε λοιπόν να δούμε μαζί αυτήν την αξέχαστη εμπειρία!
Ο δρόμος για την έρημο
Η πτήση μας έγινε στις 6 Μαρτίου (2021) από Αθήνα. Είχαμε μεγάλη αναμονή στο αεροδρόμιο του Παρισίου και στις 7 Μαρτίου προσγειωθήκαμε στο Μαρακές. Μείναμε εκεί δύο μέρες και μετά πήραμε ταξί για την πόλη Ουαρζαζάτ. Η διαδρομή διήρκεσε περίπου 4 ώρες και ήταν η πιο όμορφη διαδρομή που έχω κάνει ποτέ!
Για όσους δεν το γνωρίζουν, στο Μαρόκο υπάρχει η περίφημη οροσειρά του Άτλαντα. Αυτός διακρίνεται σε 3 τμήματα: High Atlas, Middle Atlas και Little Atlas. Στην περίπτωσή μας, διασχίσαμε ένα τμήμα του High Atlas. Διασχίσαμε πεδιάδες, δάση, χωριά με κατακόκκινα γραφικά σπίτια, ατελείωτη ομίχλη, ελαιοπράσινους πανέμορφους βράχους και φυσικά το χαρακτηριστικό ερυθρό χώμα του βουνού. Θα μπορούσα να κάνω αυτή τη διαδρομή ξανά και ξανά χωρίς να βαρεθώ ούτε στιγμή. Φτάνοντας στην Ουαρζαζάτ, μείναμε εκεί για ένα βράδυ και την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε για τη Μερζούγκα, ένα χωριό στη Σαχάρα, διασχίζοντας αχανείς εκτάσεις και χωριά μέσα σε απέραντους φοίνικες.
Ο βραδινός ουρανός
Φτάνοντας βράδυ στη Μερζούγκα, μετά από ένα δεκάωρο ταξίδι με το λεωφορείο και μην μπορώντας να δω την έρημο εξαιτίας του σκοταδιού, το μόνο που ήθελα ήταν να πάμε στο διαμέρισμα που θα μέναμε προκειμένου να ξεκουραστούμε. Κατέβηκα λοιπόν από το αμάξι που μας άφησε δίπλα στο σπίτι φορτωμένη με τις βαλίτσες και κοίταξα πάνω. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τόσα πολλά αστέρια μαζεμένα στο αγαπημένο μας γαλάζιο στερέωμα! Είχα μείνει να κοιτάζω επί κάτι λεπτά προτού μπω στο σπίτι αυτό το απίστευτο θέαμα που δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις! Ήξερα ότι οι αστρονόμοι πάντα πάνε ψηλά στο βουνό να παρατηρήσουν τα άστρα, επειδή δεν υπάρχουν τα καυσαέρια και τα φώτα της πόλης. Δεν φανταζόμουν, όμως, ότι θα φαίνονταν όλα τόσο μα τόσο έντονα!
Νομίζω ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που επιλέγω να μη βάλω φωτογραφία σε κάποια παράγραφο, κι αυτό επειδή κάποια πράγματα καλώς ή κακώς δεν είναι ικανά να αποτυπωθούν με μία φωτογραφική, αλλά μόνο με γυμνό μάτι!
Η Σαχάρα
Ξεχάστε τα πολυσύχναστα μέρη, τις εκκλησίες, τους ναούς και τα μουσεία! Ωραία κι αυτά, αλλά ας τα βάλουμε για λίγο στην άκρη. Ήρθε η ώρα να θαυμάσουμε το μεγαλείο της φύσης! Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι είχα βρεθεί άλλη μία φορά στη Σαχάρα όταν ήμουν στην Αίγυπτο, από τότε ήταν στόχος ζωής να ξαναπάω, αυτήν τη φορά για να μείνω.
Είκοσι μέρες μπορεί να φαντάζουν πάρα πολλές για να βλέπεις μόνο άμμο, έτσι δεν είναι; Ε, δεν είναι τελικά. Το συναίσθημα και η πληρότητα που αισθάνεσαι όταν κάθεσαι πάνω σ’ έναν αμμόλοφο και βλέπεις τα πορτοκαλί χρώματα της άμμου να εναλλάσσονται με το γαλάζιο του ουρανού είναι κάτι που καμία πόλη δεν μπορεί να σου προσφέρει! Ο ορίζοντας πλέον δεν έχει κτίρια, κεραίες, κολώνες, ανθρώπινα κατασκευάσματα ή τεχνητές παροχές. Υπάρχεις εσύ, η άμμος, ο αέρας, ο ουρανός… και μερικές καμήλες! Είναι ένα μέρος που δεν αρκούν μερικές ταινίες του Hollywood για να στο δείξουν. Πρέπει να το περπατήσεις εσύ, να κουραστείς και να αρχίσεις να γκρινιάζεις για το πόση ανηφόρα έχει, μέχρι να θυμηθείς πού είσαι και να νιώσεις μια γλυκιά κούραση να διαπερνάει το σώμα σου και μια ευγνωμοσύνη που μπόρεσες να δεις κάτι τόσο όμορφο και ανεπανάληπτο!
Οι άνθρωποι
Στο Μαρόκο,εκτός από Άραβες, ζουν και Βέρβεροι. Οι Βέρβεροι, ή αλλιώς Amazigh (Άμαζιχ), είναι μια αρχαία φυλή νομάδων, η οποία μετακινούνταν ή και ακόμα μετακινείται με καραβάνια κατά μήκους της ερήμου σε πολλές χώρες όπως η Τυνησία, η Λιβύη και η Αλγερία. Είναι κι αυτοί Μουσουλμάνοι, όμως, είναι πολύ διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Μαροκινούς. Έχουν τη δική τους γλώσσα και το δικό τους μοναδικό αλφάβητο που θα δείτε σε πολλές ταμπέλες σε όλο το Μαρόκο. Οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν αραβικά που είναι η κύρια γλώσσα στο Μαρόκο. Ενδεχομένως πολλές φορές να μιλάνε μία μίξη αραβικών και βερβέρικων.
Είναι πολύ ανοιχτοί και αυθόρμητοι άνθρωποι, με αφοπλιστική ευθύτητα και ειλικρίνεια που ακόμα κι αν σε κάνει να αισθανθείς άβολα, εντούτοις σου δίνει την ευκαιρία να δεις την κουλτούρα και τον τρόπο σκέψης άλλων λαών. Τους αρέσει πολύ να μιλάνε, να φοράνε πολύχρωμα ρούχα, να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς, να γιορτάζουν και να απολαμβάνουν τη δική τους ελευθερία που τους προσφέρει ο μοναδικός τρόπος ζωής τους.
Η Μερζούγκα
Και κυλούσε γλυκά η ζωή στη Μερζούγκα, όπως θα έλεγαν και σε κάποιο μυθιστόρημα. Κάθε πρωί ξυπνούσαμε στο παραδοσιακό και τεράστιο σπίτι μας με θέα τους φοίνικες και την έρημο. Περπατούσαμε 20-30 λεπτά μέσα από κήπους, αλλά και πέτρες για να φθάσουμε στο κέντρο του χωριού προκειμένου να ξαποστάσουμε και να πιούμε τον αγαπημένο μας χυμό αβοκάντο-μπανάνα-πορτοκάλι στο Itran, ένα καφέ στον ένα και μοναδικό κεντρικό δρόμο. Όσον αφορά το φαγητό, είτε πηγαίναμε στα τοπικά εστιατόρια που έχουν νόστιμο παραδοσιακό φαΐ (τανζίν, κους κους, μσίμεν κ.α) ή και junk, είτε αγοράζαμε υλικά προκειμένου να μαγειρέψουμε στο σπίτι.
Διασχίζοντας τη Μερζούγκα, δεν υπήρχε περίπτωση να μη χαιρετήσουμε σχεδόν τους πάντες. Μετά από 5 μέρες εκεί, νομίζω μας είχαν εμπεδώσει πλέον. Είναι αστείο το ότι όταν σκεφτόμαστε τη Σαχάρα, δεν τη συνδυάζουμε ποτέ με σύννεφα, χαλάζι, κομμένο ρεύμα και καταιγίδες. Κι όμως, υπάρχουνε κι αυτά. Δεν το λέω ως αρνητικό. Είναι πολύ σουρεάλ (το καλό σουρεάλ) να βλέπεις από το παράθυρο να πέφτει χαλάζι στο δρόμο, ενώ απέναντι βρίσκεται μια ατέλειωτη Σαχάρα.
Όμως, όπως όλα τα ωραία, κάποτε έπρεπε κι αυτό να τελειώσει. Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα περνάνε οι μέρες όταν περνάς πραγματικά καλά. Arrivederci λοιπόν στην πανέμορφη Σαχάρα και όλα τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε. Εύχομαι όλοι να μπορέσουν, έστω μία φορά στη ζωή τους, να δουν αυτήν την άγρια ομορφιά και να μείνει ανεξίτηλη μέσα τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα!
Από την Άρτεμις Μπαζιωτοπούλου
Διαβάστε επίσης:
