Πώς φτάνει κανείς στα Νησιά Σολομώντα; Βασικά πού είναι τα Νησιά Σολομώντα; Αυτή ήταν και η δική μου σκέψη όταν διάβασα ότι ήταν ο προτελευταίος προορισμός του δρομολογίου στο πλοίο Nippon Maru. Ανοίγω Google Maps. Μεταφέρομαι με γρήγορη ταχύτητα από την Ελλάδα και ζουμάρει ο χάρτης σε κάτι νησιά – βορειοανατολικά της Αυστραλίας. Στο νότιο Ειρηνικό Ωκεανό! Πρόκειται για ένα κράτος-αρχιπέλαγος το οποίο αποτελείται από 922 νησιά, από τα οποία τα 347 είναι κατοικημένα. Η πλειονότητα των κατοίκων είναι Μελανήσιοι, οι πρόγονοι των οποίων αποίκησαν τα νησιά του αρχιπελάγους από το 1000 π.Χ.. Το 1893 η χώρα έγινε αποικία της Βρετανίας από την οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1978 στο πλαίσιο της Κοινοπολιτείας των Εθνών.
Η ιστορία άφιξης στα Νησιά Σολομώντα είχε φυσικά και ένα υπέροχο προηγούμενο ταξιδιού διάρκειας παραπάνω από ένα μήνα που με λίγες λέξεις αποδίδεται ως εξής: μεγάλη δόση Ιαπωνίας και πολιτισμού χάρη στο πρόγραμμα Ship for World Youth, μετάβαση στο θρυλικό κρουαζιερόπλοιο Nippon Maru, εικόνες από την Okinawa τη γενέτειρα του καράτε, διάσχιση θάλασσας Φιλιππίνων, κολύμπι πάνω από κοράλλια στο Παλάου, όρκες δίπλα στο πλοίο, νεφελώδης ύφαλος, περιπλάνηση στα στενά περάσματα της Ινδονησίας, κροκόδειλοι στην Αυστραλία, τα πιο τιρκουάζ νερά κοντά στην Παπούα Νέα Γουινέα, surfers στη Χρυσή Ακτή. Όλα αυτά χάρη στο νεανικό πρόγραμμα ηγετικότητας και πολιτισμού ονόματι Ship for World Youth, το οποίο διοργανώνει η κυβέρνηση της Ιαπωνίας εδώ και 32 χρόνια. Κρατήστε το σημείωση για εσάς ή τα παιδιά σας!
Ας ξανασαλπάρουμε. Προτελευταία στάση στην Ωκεανία: Νησιά Σολομώντα. Λίγες μέρες πριν φτάσουμε ένας από τους Σολομώντειους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα πάνω στο πλοίο μας δείχνει μια ουλή στα πλευρά του. «Όταν ήμουν μικρός και παίζαμε με τα παιδιά στο ποτάμι μάλλον ενοχλήσαμε τις τοπικές φυλές και μου έριξαν βέλος» μας είπε. Τι μας περίμενε άραγε;
Άφιξη στην εμπορική πρωτεύουσα, Χονιάρα. Ίσως όχι ό,τι ενδεικτικότερο της χώρας η οποία έχει άλλα νησιά κυριολεκτικά παραδεισένια με καταγάλανα νερά και φοίνικες. Η Χονιάρα από την άλλη είναι ένα μεγάλο λιμάνι, παντού φορτία, πλοία, εργάτες, σκόνη στην ατμόσφαιρα. Έχει όμως τη δική της ιδιαίτερη ομορφιά γιατί με τους ανθρώπους γύρω βιώνεις την κουλτούρα κάθε τόπου.
Ντόπιοι μας υποδέχθηκαν με πολυνησιακούς χορούς και μουσικές πνευστών και κρουστών. Πρώτη ένδειξη στο λιμάνι με μεγάλα γράμματα: ”Απαγορεύεται το betel nut”. Λίγα μέτρα πιο πέρα παντού κόκκινες κηλίδες στο έδαφος. «Όχι, δεν είναι από μαχαιρώματα» είπαν οι ντόπιοι και χαμογέλασαν με τα κόκκινα δόντια τους. Ήταν όντως από το betel nut. Αυτό το φρούτο με την πολύ έντονη κόκκινη χρωστική καταναλώνεται σε πολύ μεγάλες ποσότητες σε όλη την περιοχή και προσφέρει την ανάλογη ζαλάδα και ηρεμία. Και το κόκκινο χαμόγελο. Πωλητές το διέθεταν παντού στους δρόμους σε μικρά καφάσια.
Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι χώματα, παλιά μοντέλα αυτοκινήτων, σκονισμένα παντοπωλεία και αγορές με παραδοσιακά σουβενίρ και ποικιλία εξωτικών λαχανικών και φρούτων. Η έννοια wifi είναι σπάνια, οπότε αναγκαστικά προμηθεύεσαι με σολομώντεια sim για να ανεβάσεις κάτι στα social media. Δε θα κάναμε story στα Νησιά; Κατευθυνθήκαμε προς την υπαίθρια έκθεση λαϊκής τέχνης. Υποδοχή φυσικά με καρύδες. Από την καρότσα αγροτικού στο χέρι, την έκοβαν με ένα μεγάλο μαχαίρι και την απολάμβανες άμεσα. Στον ίδιο χώρο μας περίμενε επίδειξη Πολυνησιακών, Μικρονησιακών και Μελανησιακών παραδοσιακών χορών. Όμορφα ενδύματα, αφοσιωμένοι χορευτές και μουσικοί από κάθε φυλή. Στις αίθουσες είδαμε πίνακες και παραδοσιακά γλυπτά.
Ένας από τους καλλιτέχνες των έργων εκεί ήταν επίσης παλιός συμμετέχων στο ίδιο πρόγραμμα και από τους ”καλύτερους tattoo artists” της χώρας. Έτσι προέκυψε η ιδέα για ένα συμβολικό σουβενίρ συμπλήρωσης τότε 45 χωρών στη λίστα μου: ένα πολυνησιακό αρχαίο σύμβολο πυξίδας με πουλιά που πετάνε στα 4 σημεία του ορίζοντα σε τατουάζ. Δίπλα από το μέρος που έγινε το σουβενίρ μας υποδέχθηκε η ομάδα της τοπικής εφημερίδας η οποία είχε τα γραφεία της σε ένα ξύλινο οίκημα πλάι σε ένα τεράστιο δέντρο μάνγκο. Δεν είχα ξαναδεί δέντρο μάνγκο για να είμαι ειλικρινής. Παραδοσιακά ξύλινα δωμάτια, ανάλαφρη θαλασσινή διακόσμηση. Το τατουάζ αυτό ήταν για αυτούς δείγμα φιλίας μεταξύ Ελλάδας και Νησιών Σολομώντα και γι’ αυτό μας πήραν συνέντευξη για το περιοδικό τους. Επιπλέον, μας χάρισαν από ένα παραδοσιακό κολιέ με σμιλεμένα κοχύλια τα οποία ήταν τα παλιά τους νομίσματα.
Ως Βρετανική αποικία οι ντόπιοι μιλάνε αγγλικά, αλλά όταν το γυρίσουν στα Pidgin English μάλλον τα δικά μας αγγλικά πέφτουν σε αχρησία. Αξίζει να αγοράσεις ένα από τα πολύχρωμα φλοράλ πουκάμισα των ντόπιων και από τα πολύχρωμα παρεό lava lava. Αξίζει να πας με πλοιάριο στα γύρω νησιά και να κολυμπήσεις σε ονειρικά νερά. Αξίζει να μιλήσεις με τους φιλόξενους ντόπιους και να ζήσεις την καθημερινότητά τους. Δεν ξέρω πόσες εικόνες μπορούν να αποτυπωθούν σε λίγες παραγράφους, αλλά σε κάθε περίπτωση ο συγκεκριμένος προορισμός ήταν ό,τι πιο εξωτικό έχω βιώσει και οι φίλοι Σολομώντειοι μας προσέφεραν την πιο ένθερμη φιλοξενία. Ήταν πρώτη φορά που ένιωσα ότι επισκέπτομαι μια χώρα βγαλμένη από ντοκιμαντέρ.
